We zitten nu in Mendoza hoofdstad van Argentijnse rode wijn. Fantastisch lekkere wijnen.... de stad is luchtig en aangenaam met vele groene plazas . De route 40 die we nu volgen is opnieuw zeer gevarieerd . De onverharde delen zijn niet van de poes maar " so amazing " zoals de Australiërs zeggen . In een van onze stops was er een Argentijns paardenfeest. Rodeos , paardenestafettes en dat op die prachtige paarden. (Bereden Door prachtige Argentijnen ). En verder tijd voor een verhaal: Toen ik Mendoza binnenreed werd ik door 2 gasten op een brommer gevolgd. Ze kwamen langs mij rijden en de achteraanzittende passagier duwde mij zodat ik viel . Hij sprong Dan van de brommer en bedreigde met een revolver . Ik ging ervan uit dat het geen echte was en dacht dat hij geld wou. Maar neen : hij greep direct naar mijn fiets om daar mee van door te gaan ! Ik lag op de grond maar had ondertussen terug mijn stuur vast . Toen ik begreep dat hij mijn fiets wou pikken , kneep ik mijn stuur niet van plan dit te lossen. Toen begon hij met die revolver op mij te slaan. Ondertussen was ik aan het gillen en krijsen geslaan . Na enkele minuten kwam er uit het dichtst bijzijnde huis een man om mij te helpen. Toen de boef dat in het oog kreeg sprong hij terug op de brommer en verdwenen ze allebei. Toen pas kreeg ik de daver op het lijf. Mensen zijn mij dan komen helpen, mij een stoel aangeboden, water gebracht en mij verzorgd enz ... Ik wou er geen politie bij want ik dacht aan de papierenmolen. even later kwam de truck voorbij en kon ik Mijn verhaal doen. Terug op mijn positieve gekomen ben ik toch terug op de fiets die ik zo verdedigd had gestapt en heb ik de rit uitgereden. Die onnozelaar heeft in zijn wild slagen jammer genoeg een paar keer mijn linker knie geraakt en die is nu wel heel dik.Morgen hernemen we de tocht ... hopelijk kan ik mee.

laatste koud ontbijt voor terrasjesweer

verjaardag

Het is zover ... ik behoor nu tot de zestig plussers. Alhoewel het pijnlijk getal , is het een onvergetelijke dag geworden: 'S morgens om zes uur terwijl het buiten nog donker was en ik in mijn tentje stilaan wakker werd begint de hele groep buiten happy birthday te zingen!!!! Daarna hadden ze ook een strofe gemaakt op de melodie van de Paracomando ( melodie waarop ik ook reeds mijn liedje had gemaakt in Salta en gekend door Erasmusadepten). Fantastisch dat iedereen op zijn tenen tot bij mijn tentje was gekomen en dat mensen van over de hele wereld voor je verjaardag om 6 uur s morgens staan te zingen. Ik kreeg ook een prachtig versierde hoed met vooraan : Golden girl .... en van Anna ( mijn roommaid een typisch Argentijns toiletzakje. Rigo had mijn banden al opgepomd en ik mocht niet helpen afwassen. Dan 160 km gefietst in prachtige omgeving en in het wiel van de grote baas en van Fred. Voor de avond had ik aan Kirsten (de kokin )gevraagd om voor wat lekkere Argentijnse witte wijn te zorgen. Super gezellige avond met mooi versierde tafels in een zwoele temperatuur met kip op de BBQ en een reuzetaart als dessert. Misschien de moment om te zeggen hoe alle mensen van de organisatie hun werk met hart en ziel doen. Ik heb dus een zeer speciale dag gehad. Sedert we in Argentinië zijn, zitten we een beetje in het beloofde land. Warm, mooi en wijn.

Het leven zoals het is in Bolivia

Bolivia heeft de verwachtingen overschreden . Op de altiplano komen de lama,s bijna langs de tent . Ze bekijken je dan met een pretensieuze blik van :wat komen jullie hier zoeken ? Zeer speciaal was het plots verschijnen van de zoutvlakten na aankomst boven op een heuvel na een pittig mountainbike parcours . Fietsen op een eindeloze witte bobbelachtige vlakte . Het had bijna iets van een wintersportgevoel. De laatste dagen in Bolivia waren we net in een Westernfilm ... prachtige cactussen en canyons waartussen op ieder ogenblik Indianen konden verschijnen. Ondertussen zijn we Argentinië binnen gereden en hebben we de hoogte en koude verlaten. Hier in het stadje Salta is het nu bloedheet ...zalig na weken kou.Het is duidelijk dat hier geen indiaanse bevolking meer te bespeuren is. Terug westerse types Dus allemaal nakomelingen van immmigranten . Nieuwe prachtige landschappen maar het fietsen wordt wat verpest door sommige bussen die je gewoon van de weg rijden. Om de km staat er een verkeersbord met max 60 km, waar NIEMAND zich ook maar iets van aantrekt. Gisteren hebben we een 1/2 way party gehad. 5500km gefietst en dus nog 5500km te gaan! Voor de gelegenheid had ik een liedje gemaakt. Een beetje zoals de traditie het wou met de studenten. Ik denk wel dat het geslaagd was. Morgen nog een rustDag en dan vertrek naar de wijngaarden ...

Zoals de meeste steden tot nu toe kent ook La Paz een chaotisch verkeer van auto's en bussen in smalle straatjes. Toeteren en wringen om een meter vooruit te geraken. Zoals op de foto te zien is ontbreekt het niet aan elektriciteitsleidingen ... We hebben ondertussen La Paz verlaten en 2 dagen op de altiplano gefietst. Deze hoogvlakte heeft iets saai maar toch is het aangenaam fietsen . Vandaag had op de lunchplaats een boomplantactie plaats. Opnieuw hadden we recht op kleur, muziek en dans. Vanaf morgen beginnen we terug aan onverharde wegen en fietsen we richting de zoutvlakten.