Joepie ! Philippe Gilbert is wereldkampioen . Dat heb ik van de Australiers hier in Bolivie vernomen en ikke fier natuurlijk. Maar we waren dus op weg naar Cusco gebleven. Elke dag is opnieuw speciaal door de mensen die je ontmoet, de overweldigende natuur, de soms zalige ritten en soms uitputtende ritten, de vrieskou s nachts en toch brandende zon in de dag. De avond voor Cusco hadden we op het menu van de kampplaats een specialiteit van de streek nl Guinees biggetje. Met mijn grote mond vond ik dat je maar alles moet leren eten en minstens proberen . Maar als ik dat beest in zijn geheel op mijn bord zag liggen was het onmogelijk daar een beet van te eten alhoewel ik na een zware dag klimmen echt uitgehongerd was. Normaal moest je de tent opzetten maar wie wou kon ook een bed vragen want het was een soort camping... ik deelde de kamer met Kees ( een sympathieke noorderbuur , hoe kan het ook anders met zo een naam) en telkens die zich omdraaide was het of ze een ganse ijzerwinkel omkipperde... zo een lawaai maakte dat bed. Dus wat slaperig de rit naar Cusco ondernomen. Cusco is een charmant koloniaal stadje. Die koloniale charme komt spijtig genoeg omdat de Spanjaarden daar alle INCA- tempels hebben plat gegooid na eerst duchtig geplunderd te hebben en op alle tempels een kerk of Kathedraal gezet . Cusco was ooit de hoofdstad van het incarijk. Van ons driedaagse in Cusco hebben we er 2 uitgetrokken om een bezoek aan de oude incastad Machu Pichu te brengen. Deze door de Spanjaarden nooit gevonden Incastad is wel heel bijzonder door de moeilijke bereikbaarheid en de omringende hoge en steile bergen omgeven door wolken. Het geheel heeft iets misterieus , iets waardoor je kan aannemen dat de Inca s in weergoden geloofden. Samengevat een absoluut zoveelste hoogtepunt.. Ik moest weeral wat voor hebben... De morgen van ons vertrek naar Machu Pichu valt voor de zoveelste keer mijn ( door de tandarts voorlopig geplaatste voorste tand uit ) Als ik nu iets niet wou dan was het wel dat. Suzanna ( een echt fantastische medeverantwoordelijke van deze reis) heeft dan voor mij een afspraak bij de Peruaanse tandarts gemaakt voor als ik terug was van Machu Pichu. Te lang om te vertellen maar het resultaat mag er zijn en ik kan terug met volle tanden lachen. Vanuit Cusco zijn we in 4 dagen naar Bolivie gefietst. Minder hoogtemeters maar lange ritten. De dag van 160km was ik echt heel moe. Bij de lunchpauze moet Didier (verpleger en ook verantwoordelijk voor de lunch en bovendien enige Belg samen met mij) ) dat aan mijn gezicht gezien hebben . Toen had ik nog 100km te gaan. Als ik (de uitputting nabij ) aan de kampplaats aankwam had hij samen met Anna mijn tentje al opgesteld. Gelukkig want dat had wel eens de instorting kunnen zijn. Eigenlijk kan ik indien nodig wel altijd op iemand rekenen. Gisteren hebben we nog een prachtige laatste rit in Peru langsheen het Titicacameer gereden. Dit hoogste meer in de wereld ligt op 3800m. Opnieuw door feestend dorp gereden en toch wat kunnen Spaans brabbelen al spreekt men in de dorpen nog veel Quechua nl een indiaanse taal. Met de fiets de grens overgestoken naar Bolivie. Zo een grensoversteek naar een nieuw land heeft ook iets speciaals. Wat stempels in je paspoort en klaar is Kees. Nu zitten we voor een dag aan de boord van het meer. Morgen fiets op richting La Paz , hoofdstad van Bolivie. Ik probeer wat fotos op te laden maar gezien de tergend trage verbinding kan het zijn dat ik het tot in La Paz uitstel.